Imitatie van Édouard Levé’s Autoportrait

Monday 10 January 2022

Vaak probeer ik mezelf te slim af te zijn, maar dat lukt maar zelden. Hij zag er zelfverzekerd en gelikt uit met zijn dure pak en zijn strak gemodelleerde witte haar. Winterhanden: na maanden kon ik nog steeds zien welke vingers aangetast waren. Talloze mensen leven nog aan het begin van de ijzertijd. Ze maakten mijn stuur los om me een lesje te leren. Mijn eerste inclinatie is te relativeren, omdat zoveel anderen zoveel meer pech hebben. Mijn dagboek wordt overheerst door triviale details, en terug lezend lijkt het me vrij zinloos dat allemaal op te schrijven. Maarten Toonder vond het eenvoudig te geloven in bovennatuurlijke verschijnselen toen hij in Ierland woonde. Soms doe ik iets aardigs, maar ik vind mezelf niet aardig. De eerste keer dat ik iemand slecht medisch advies gaf werd ik daarvoor disciplinair gestraft door een meerdere. Het lukt me niet om te schrijven als ik het koud heb. Eenmaal bracht ik schoenen naar de schoenmaker die hij weigerde te repareren. In de winter smacht ik ernaar te verhuizen naar Zuid Frankrijk. Soms vraag ik me af of ik mijn pensioen nog ga halen, en zo ja, of ik dan niet al zo afgetakeld zal zijn dat mijn levenslust verdwenen zal zijn. Het viel me op hoe klein Den Uil was in het echt. Meestal hebben die mensen wel moderne vuurwapens en mobiele telefoons. Ik herinner me twee verjaardagscadeaus waar ik echt blij mee was. Iemand heeft geprobeerd me wijs te maken dat de hel bestaat, maar dat is niet gelukt. Zitten en staan lijkt allebei slecht, dus wissel ik dat af met heen en weer lopen of wiebelen op mijn tenen. Als ik mezelf zie in video, of in foto’s genomen vanuit hoeken die ik niet kan zien met een spiegel, meen ik te begrijpen waarom mensen met me omgaan zoals ze doen. Mijn moeder begreep niet hoe mijn stuur zomaar los had kunnen gaan. De pijn die ik voel in mijn oren als ik in koude wind heb gefietst is vergelijkbaar met de pijn die ik voelde toen mijn arm was gebroken. De T-shirts die ik koop zijn altijd te lang. Anderzijds ik heb ook geen hekel aan mezelf. Als tiener werd ik van de weg gehaald door politieagenten omdat ik met losse handen fietste. De schoenmaker adviseerde mij om werkschoenen te kopen, wat ik heb gedaan en daarna heb ik hem nooit meer gezien. Vaak draag ik jassen tot ze versleten zijn, wat ik eigenlijk niemand anders zie doen. De tweede keer dat ik iemand slecht medisch advies gaf werd ik daarvoor gestraft met een levenslang schuldgevoel. Ik begrijp niet hoe mensen kunnen geloven in engelen, demonen en goden. Als kind zag ik Den Uil op het binnenhof. Ik kwam te laat op school. Ooit kon ik het tikken van een klok in een verder stille ruimte niet verdragen, maar nu heb ik daar geen probleem meer mee. In de zomer ben ik blij dat ik tenminste niet in Zuid Frankrijk woon. Vaak zie ik mezelf gevangen in ketens van causaliteit waarop ik geen enkele vat heb.